گــــاهـــی عکســـی را مـــی ســـوزانیــــم

گـــاهـــی عکســـی مـــا را مـــی ســـوزانـــد
گـــاهـــی بـــا دیـــدن یــک عکـــس ســـاعــت هـــا گــریـــه مـــی کنیـــم
گــــاهــی هـــم ســـالهـــا بــا یـــک عکـــس زنـــدگــی مـــی کنیـــم

و ایــــن یعــنی زنـــدگــــــــی

.

.

.

.

.

.

شبی با بید می‌رقصم، شبی با باد می‌جنگم

 

که چون شب‌بو به وقت صبح، من بسیار دلتنگم


مرا چون آینه هر کس به کیش خود پندارد

و الّا من چو می‌با مست و هشیار یکرنگم


شبی در گوشه ی محراب قدری ربّنا خواندم

همان یک بار تار موی یار افتاد در چنگم


اگر دنیا مرا چندی برقصاند ملالی نیست

که من گریانده‌ام یک عمر دنیا را به آهنگم


به خاطر بسپریدم دشمنان! چون نام من عشق است

فراموشم کنید ای دوستان! من مایۀ ننگم


“مرا چشمان دل سنگی به خاک تیره بنشانید”

همین یک جمله را با سرمه بنویسید بر سنگم

.

.

                                          نم کشیده ام بر دیوار اتاق
 بس که لحظه های دور بودنت را قطره هایی از باران دلتنگی باریده ام روی آن

                                                      به یادگار

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

نکه یواشکی دلتنگش باشی خیلی بهتر از اینه که بهش بگی و هیچ جوابی نگیری

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

در اندوه دوری در ازدحام دلتنگی
در سرگشتگی میان فاصله ها
بی تو مانده ام ای همچو نفس
همیشه میان سینه ای میان دلتنگیهایم
اما مراقب باش گم نشوی

.

.

.

.

.

.

.

.

.

دلتنگم
مثل ماه
که بدون نیمه اش
هر شب لاغرتر می شود…

.

.

.

.